Natuurgids
​
Amanita Muscaria (AM), algemene naam Vliegenzwam.
Hoed: 4 tot 20 cm. diameter, soms veel groter (25 cm.). Kleur varieert van strogeel, geeloranje, oranje, oranjerood tot helder bloedrood. Oppervlak is glad met witte of gebroken witte wratten erop. Rand kan een gegroefd oppervlak hebben dat overeenkomt met de lamellen eronder, vooral oudere exemplaren.
Lamellen: druk, wit, breed en vrij van stengel met extreem fijne behaarde randen.
Sporen: 8-11x6-8μm, ellipsoïde, dunwandig. Afdruk is wit.
Stengel: 4 tot 25 cm. lang, cilindrisch, puur wit tot gebroken wit. Vlees is stevig van binnen als ze jong zijn, oudere zijn hol. Sluier is vol en rokvormig, wit, blijvend, heeft soms een rand van fluweelachtig geel.
Beurs: bolvormig, bedekt met schubben in concentrische ringen. Vlees is wit tot gebroken wit, stevig.
Seizoen: in het noorden van Noordelijk halfrond, juni tot herfstvorst, in bepaalde gebieden zoals de kust van Californië en Florida, fruit in dec. jan., in andere gebieden is het een lentepaddenstoel.
Samen met jonge dennenscheuten, is het op grote schaal door mensen geïmporteerd op het zuidelijk halfrond, in Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid Afrika en Zuid-Amerika.
Habitat: alleen gevonden in combinatie met bepaalde boomsoorten zoals ceders, dennen, sparren, lariks, berken, beuken, esdoorn, hazelaar, olijven en zelden eik.
Distributie: wereldwijd, overal waar geschikte bosgebieden en bodemomstandigheden worden gevonden.
Ik hoop oprecht dat iedereen die overweegt om deze paddenstoel te verzamelen, een goede veldgids zal kopen. Ik heb er velen bekeken. Er zijn verschillende andere soorten paddenstoelen die een amateur in verwarring kunnen brengen, sommige hebben een onbekende toxiciteit, sommige zijn eetbaar, maar ze zijn niet het kruid des levens. Een goede veldgids helpt je te bepalen waar je precies naar kijkt.
In alle literatuur over paddenstoelen staat dat AM giftig is! Verse paddenstoelen zijn ietwat giftig, maar goed drogen verandert de chemie van de paddenstoel radicaal. Sommige literatuur vermeldt deze plant ook als een hallucinogeen, zonder te vermelden dat het moet worden gedroogd om psychoactief te zijn, dat is onverantwoord, omdat het een advertentie is voor tegenslagen. Andere literatuur noemt volgens Siberisch gebruik als een hallucinogeen, en stelt vervolgens dat de Siberische AM anders is. Dit is niet het geval, drogen is het verschil! De Siberiërs drogen die van hen grondig voor consumptie, terwijl westerlingen zichzelf ziek maken door rauwe exemplaren! Maar betrouwbare geregistreerde dodelijke slachtoffers zijn uiterst zeldzaam, zelfs als het in grote hoeveelheden vers wordt geconsumeerd door mensen die op zoek zijn naar bedwelming of zelfs die zelfmoord proberen te plegen. Maar de resulterende ervaring is meestal niet één die veel mensen zouden herhalen.
De sporen van deze Schimmel zijn klein genoeg om met de wind overal ter wereld te komen! Siberische sporen landen in Noord Europa, terwijl Noord Europese sporen in Siberië landen.
Bij het vergelijken van onafhankelijke chemische analyses van AM exemplaren uit Italië, Nederland, Zuid Afrika, Japan, Noord Amerika en Siberië werden geen significante verschillen gevonden in de chemie van deze schimmel.
Het is interessant om op te merken dat de rode, oranje en gele exemplaren soms niet van elkaar te onderscheiden zijn wanneer ze gedroogd zijn, en veranderen in een doffe gouden kleur op de hoed. Ik verzamel echter alleen de gele, oranje of rode. Gastbomen lijken een klein verschil in potentie te maken, naar mijn persoonlijke ervaring zijn degenen die groeien met elke soort dennen iets beter dan andere gastboom soorten. Bij jou in de buurt kan het een andere boomgastheer zijn die het beste kruid des levens oplevert. De AM is een mycorhiza schimmel en leeft in een symbiotische relatie met bepaalde boomsoorten. Het lichaam van de schimmel bedekt eigenlijk de wortels van de boom. Het voorziet de boom van water, voedings-stoffen en antibiotica, in ruil daarvoor krijgt de schimmel voedsel.
Levende AM wordt vaak aangetroffen bij verlamde insecten en slakken die de paddenstoel probeerden op te eten. De algemene naam vliegenzwam is gebaseerd op het volksgeloof dat het vliegen doodt. Ik heb niet ontdekt dat dit waar is maar ze worden gewoon comateus als ze worden blootgesteld aan verse AM. Als je het comateuze slachtoffer weghaalt, komt het na ongeveer 20 minuten weer bij zinnen. Gedroogde vliegenzwam in melk is erg aantrekkelijk voor vliegen: ze voelen zich er onweer-staanbaar toe aangetrokken en worden hilarisch bedwelmd nadat ze het hebben geconsumeerd. De vliegen herstellen binnen 12 tot 24 uur, wat de ervaring schijnbaar niet slechter maakt. Deze eigenschap verklaart de oude Bijbelse naam Beëlzebub, de heer der vliegen.
De schimmelomhulling van boomwortels beschermt waarschijnlijk tegen aantasting door insecten en nematoden. De schimmel zou in feite een roofdier kunnen zijn van kleine levensvormen, zijn slachtoffers verlammen en vervolgens absorberen, aangezien deze kleine prooi een gemakkelijke bron is van stikstof en andere voedingsstoffen die de schimmel en zijn gastheerboom nodig hebben.